Άννα Παναγιωταρέα

Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ήταν... ο Μιλτιάδης Εβερτ! Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο του κακοφάνηκε. Οι πρόωρες εκλογές, τον Σεπτέμβρη του 1996, απέδειξαν του λόγου το αληθές. Είθισται, η μνήμη να επαναφέρει παλιές ιστορίες, επιδιδόμενη σε συνειρμούς, ακόμη και παράξενους. Σήμερα, αν αντιστραφεί εκείνο το «θεώρημα», ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει από την αντιπολίτευση εν τω συνόλω της -από άκρα Δεξιά έως και άκρα Αριστερά- ή από τη Νέα Δημοκρατία; Καθ’ ύπνον...

Τι έχει να φοβηθεί; Τα δείπνα της Λούκας; Το μόνο αρνητικό είναι ότι οι συνδαιτυμόνες που παρίστανται, έχοντας πλέον τα χρονάκια τους, οφείλουν να είναι προσεκτικοί, καθότι, εξωδίκως, πληροφορούμαι ότι η οικοδέσποινα είναι καλή μαγείρισσα. Ωστόσο, πόσο επιτυχημένη συνταγή είναι η συγκόλληση της όποιας Αριστεράς υπό τον Αλέξη Τσίπρα; Μάλλον προς απονενοημένο διάβημα ομοιάζει. Σχετικές δημοσκοπήσεις περί επαναφοράς του αγγίζουν αρκτικές θερμοκρασίες...

Τι να φοβηθεί ο Μητσοτάκης; Τη συμπόρευση Χαρίτση - Φάμελλου; Αν, βέβαια, αφήσουν τον Φάμελλο να μακροημερεύσει κι αν δεν βαρεθεί ο ίδιος να πέφτει, από λακκούβα σε λακκούβα, και τους εγκαταλείψει. Το 1,2% ή 1,5% του Χαρίτση κάνει διαφορά;

Να φοβηθεί τη συμπαράταξη Ζωής - Βαρουφάκη - Κασσελάκη; Εδώ δεν πιθανολογούμε ατομική έκρηξη των «εγώ» τους, που «ὐπῆραν της κεφαλής των». Τη θεωρούμε δεδομένη! Τη Ζωή, εις μάτην, θα επιχειρούσε να σταματήσει διά να ομιλεί ο Βαρουφάκης - μετερχόμενος αγοραίες εκφράσεις όπως εκείνες «τις κομψές» προς τη δημοσιογράφο. Στον Κασσελάκη πρέπει να συμπαρίσταται καθηγητής Ποινικού Δικαίου ώστε να του ερμηνεύει τα λεγόμενα της Ζωής. Το ΚΚΕ είναι ΚΚΕ. Ιδιο και απαράλλακτο, χθες. Ο Βελόπουλος προσβλέπει στη σωτηρία της ψυχής του -και όχι μόνον- διά των βοτάνων Αγίου Ορους. Οι υπόλοιποι της παρέας μήτε ήσαν μήτε θα ξαναφανούν...
Οπότε, μένει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, που όσο είναι του Ανδρουλάκη, δεν γεννά προσδοκίες κατάληψης πρώτης θέσης, όπως διατείνεται ο εκπρόσωπός του Κώστας Τσουκαλάς, που θεωρεί ότι ο δρόμος του Κινήματος για την εξουσία είναι μια περιφερειακή ανάπτυξη. Σαν να λέει, «ένα τσιγάρο δρόμος»...

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον Ιανουάριο του 1975, ως πρωθυπουργός -της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας- έστειλε στενό συνεργάτη του σε υπουργό ζητώντας πλείονας εξηγήσεις «για μείζον θέμα εμπίπτον στην αρμοδιότητά του». Οταν επέστρεψε, ο πρωθυπουργός τον ρώτησε: «Τι έγινε;». Εκείνος απάντησε: «Λυπάμαι πολύ, κύριε πρόεδρε, αλλά ηννόει ουδέν των λεγομένων». Το «ηννόει ουδέν» έμεινε ιστορικό στις αφηγήσεις του Τάκη Λαμπρία. Ακριβώς σε αυτήν την κατάσταση έχει περιέλθει και το πλήθος των αρχηγών της αντιπολίτευσης. Εμφανίζονται εγγενείς δυσχέρειες στο να αντιληφθούν γιατί οι πολίτες ούτε τους ακολουθούν, ούτε τους παρακολουθούν, ενώ ασχολούνται με συγκλίσεις, αποκλίσεις, αντεγκλήσεις, δικαιώματα επί της εξουσίας, ρητορεύοντας εν κενώ. Ποιος διαθέτει υπομονή για ατέρμονες, ρητορικές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μιας Αριστεράς απροσάρμοστης έναντι των προκλήσεων του παρόντος, όπου όλες οι σταθερές -του κόσμου που γνωρίζαμε- έχουν κλονιστεί...

Αλλά αυτή η αντιπολίτευση, αυτοί οι αρχηγοί της δεν αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση. Αντιπολιτεύονται εαυτούς και αλλήλους. Μπορεί να είχε χάζι η υπόθεση, αν η τέλεια απουσία τους δεν ταπείνωνε πολύ το μέτρο αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος στα μάτια των πολιτών. Πρόβλημα δισεπίλυτο, όταν εγκαθίσταται η πεποίθηση ότι οι πολιτικοί, πρωτίστως, νοιάζονται για τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Επιστρέφω στον πρόλογό μου: Προβληματίζει τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας... η Νέα Δημοκρατία; Ποιος παίρνει στα σοβαρά βουλευτή που αιφνιδίως δεν σηκώνει μύγα στο κομματικό σπαθί του όταν όλοι αντιλαμβάνονται ότι η τρίτη κυβερνητική θητεία είναι στόχος εφικτός. Η παραδοχή λειτουργεί ως ισχυρότατο υλικό συνοχής. Επομένως;

Επομένως, τώρα, που το ξυλόλιο -τελευταίο μετερίζι της λεγόμενης συγκάλυψης- εξατμίστηκε και η αντιπολίτευση στέκεται γυμνή απέναντι στην πραγματικότητα των Τεμπών, επιστρέψαμε στη δικαστική διερεύνηση των γεγονότων που συνήργησαν στην απώλεια 57 ανθρώπων: Ητοι στον ΟΣΕ, ως κρατική υπηρεσία σε επικίνδυνη διάλυση.

Η κυβέρνηση δεν έχει λόγο να καλύψει κανέναν. Ούτε τα λάθη τα μεγάλα, ούτε χρόνιες παραλείψεις. Εχει κάθε λόγο να μην επιτρέψει σε κανέναν να αμφισβητήσει την απόλυτη βούλησή της για απόδοση της Δικαιοσύνης.