Δημήτρης Παγαδάκης

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ένα παρεΐστικο τραπέζωμα ή μια παράθεση ιδιωτικού δείπνου. Απεναντίας. Πρόκειται για οικείες, απολαυστικές και καμιά φορά αναγνωριστικές περί των ορέξεων εκδηλώσεις.

Στη περίπτωση, όμως, που πάρουν το χαρακτήρα άτυπης πολιτικής σύναξης, τότε εκφεύγουν του επιτραπέζιου γαστριμαργικού γεγονότος. Εκτός από μεζέδες προϋποθέτουν και μια μίνιμουμ ατζέντα για τη ζύμωση των συνδαιτυμόνων. Χωρία που απαιτούνται και εργαλεία επικοινωνίας της ομήγυρης πέρα από τα κουταλομαχαιροπήρουνα.

Η μάζωξη που πρωτοβουλιακά διοργάνωσε ως οικοδέσποινα η Λούκα Κατσέλη ασφαλώς και δεν είχε τα χαρακτηριστικά ενός μυστικού δείπνου. Η συνάθροιση μιας συντροφιάς 25 και πλέον καλεσμένων αποτελεί, άλλωστε, εγγύηση για την απουσία διακριτικότητας. Αλλά και πάλι κρίνεται ως πιο εχέμυθη από μια δημόσια συγκέντρωση σε χασαποταβέρνα.

Προσήλθαν στο τραπέζι της Κηφισιάς ενεργοί βουλευτές και βετεράνοι της πολιτικής σκηνής. Ποινικολόγοι, εργατολόγοι, οικολόγοι, πανεπιστημιακοί και παλιοί συνδικαλιστές. Κοινό τους γνώρισμα ότι αυτοτοποθετούνται στην λεγόμενη Κεντροαριστερά. Ή, τέλος πάντων, στον ευρύτερο χώρο στον οποίο εκτείνεται αυτός ο γεωγραφικός όρος.

Το παράξενο είναι ότι το εν λόγω σπιτικό συμπόσιο δεν επικοινωνήθηκε ως κάλεσμα επίδοξης κομματικής συγκρότησης, αλλά σαν χαρτογράφηση των διαθέσεων των καλεσμένων.

Λες και οι προσκεκλημένοι είναι με άδηλη πολιτικοιδεολογική ταυτότητα, ανέπαφοι μεταξύ τους. Σαν αν μην έχουν συνεργαστεί πολιτικά και κομματικά. Μπας και δεν γνωρίζει ο ένας τις απόψεις και τις προτάσεις του άλλου εντός του πολιτικού τοπίου που σύσσωμοι ανήκουν.

Ωστόσο, σε ένα χαλαρό περιβάλλον λύνονται ευκολότερα οι γλώσσες. Σε κλίμα εμπιστοσύνης ανιχνεύονται πιο άνετα οι προθέσεις. Σε φορτωμένα με εδέσματα τραπεζομάντιλα συνάπτονται πιο αβίαστα τα προξενιά. Αλλά το ερώτημα της όποιας συνεργασίας τους παραμένει αφόρητα πιεστικό αν δεν συνοδεύεται από το «για ποιο σκοπό».

Προφανώς η επιζητούμενη σύμπλευση προσανατολίζεται ώστε να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο που στο ίδιο ταμπλό παίζουν και άλλοι πιο συγκροτημένοι οργανωτικά παίκτες. Έστω κι αν εκείνοι δημοσκοπικά δεν τραβάνε. Άρα και ατομικά, κομματικά, πολιτικά αμφισβητούνται.

Αν, λοιπόν, το μενού της συγκεκριμένης συνεστίασης περιελάμβανε «Φάμελλο γιαχνί» και «Ανδρουλάκη λεμονάτο», οι ομοτράπεζοι θα όφειλαν να διαθέτουν κοφτερά δόντια και γερό στομάχι για καλή χώνεψη. Όσο για τη περίπτωση που αυτά τα πιάτα σερβίρονταν στο σουπλά της «επιστροφής Τσίπρα»», καλύτερα να παράγγελναν φαγητό από ντελιβεράδικο.

Κακά, όμως, τα ψέματα. Δίχως ψήγματα αυτοκριτικής ενός εκάστου, επανεξέταση των δομικών χαρακτηριστικών του πολιτικού τους χώρου, διαμόρφωση κοινής στρατηγικής και επιλογή αναγνωρισμένης ηγετικής προσωπικότητας, τσάμπα τα μαγειρέματα, μάταιη η ζεστασιά της κουζίνας και άδοξα τα νυχτερινά τσιμπολογήματα.

Αναγκαστικά τέτοια ευκαιριακά φαγοπότια χωρίς προοπτική για χαροκόπια σωρεύουν άνοστη μουρμούρα στους παρευρισκόμενους. Για να τους απομείνει στο φινάλε μια ακατάσχετη φλυαρία σαν από ανακυκλωμένη κατσαρόλα προς τα ώτα μη ακουόντων. Και μια ξαναζεσταμένη κουβέντα σε τεφάλ τηγάνι για ζαλισμένους ανόρεχτους.