Φώτης Πλιάκος

To 1998 το ένδοξο μπασκετικό τμήμα των «κιτρινόμαυρων», που μετρούσε ήδη 16 εγχώριους τίτλους και 2 ευρωπαϊκούς, ήταν υπό διάλυση.

Παρά το γεγονός πως μόλις ένα χρόνο νωρίτερα είχε πανηγυρίσει την κατάκτηση του Κυπέλλου Korac, δεν υπήρχε χρηματοδότης και τα χρέη ήταν δυσβάστακτα.

Στο ξεκίνημα της σεζόν έγινε μια προσπάθεια να στηθεί μια αξιοπρεπής ομάδα με προπονητή τον Ευθύμη Κιουμουρζόγλου και κάποιες καλές προσθήκες όπως ο Ζάρκο Πάσπαλι, ο Νάσος Γαλακτερός και ο Τιτ Σοκ.

Ωστόσο… το ταμείον ήταν μείον οπότε στη διάρκεια της χρονιάς αποχώρησαν αρκετοί παίκτες και ο προπονητής με αποτέλεσμα η ομάδα να δυσκολεύεται να κατεβάσει δεκάδα σε κάμποσα παιχνίδια.

Στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος ο Αρης είχε τερματίσει 9ος και στα play of αποκλείστηκε από τον Ηρακλή, καταλήγοντας τελικά στην 10η θέση.

Το διήμερο 31/1 με 1/2 ήταν προγραμματισμένο το final 4 για το κύπελλο που έγινε στο Αλεξάνδρειο – την ιστορική έδρα του Αρη.
Οι «κιτρινόμαυροι» στους προηγούμενους γύρους είχαν αποκλείσει το ΓΣ Λάρισας και το Παλαιό Φάληρο και πέρασαν στην τελική φάση μαζί με ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Ο Κιουμουρζόγλου είχε αποχωρήσει και υπηρεσιακός προπονητής ανέλαβε ο Χρήστος Μαγκώτσιος. Ο Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ και ο Τιτ Σοκ είχαν ήδη αποχαιρετίσει.

Λίγες ώρες πριν το final 4 οι οργανωμένοι οπαδοί του Super 3 παρακάλεσαν, και τελικά μετέπεισαν, τον Μπόνι και τον Ορντμαν να κατέβουν από το αεροπλάνο για να αγωνιστούν: «παίξτε για εμάς και μετά αποχωρήστε με ψηλά το κεφάλι» τους είχαν πει.
Ο Ζάρκο Πάσπαλι ταλαιπωρούνταν από διάστρεμμα οπότε ο Αρης έπαιξε στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό με 9 παίκτες.
Οι «πράσινοι» είχαν τετραπλάσιο, και βάλε μπάτζετ, προπονητή τον Λευτέρη Σούμποτιτς και παικταράδες όπως ο Ράτζα, ο Χριστοδούλου, ο Σκότ, ο Αλβέρτης κ.α.

Ο Αρης κέρδισε με 83-68, με τον Παναγιώτη Λιαδέλη να σημειώνει 31 πόντους και προκρίθηκε στον τελικό όπου τον περίμενε η ΑΕΚ που είχε επικρατήσει του Ολυμπιακού στον άλλο ημιτελικό.

Η ΑΕΚ είχε ομαδάρα τότε (Χατζής, Κακιούζης, Αλεξάντερ, Πρέλεβιτς, Λάσα κ.α.) και υπό τις οδηγίες του αείμνηστου, Ξανθού, του Γιάννη Ιωαννίδη στη συνέχεια είχε φτάσει μέχρι τον τελικό της Euroleague.

Ωστόσο στον τελικό «οι απλήρωτοι του Μαγκώτσιου» κατέθεσαν και την ψυχή τους: με κορυφαίο τον Λιαδέλη και τον Πάσπαλι να παίζει με ένα πόδι ο Αρης κατέκτησε το κύπελλο κερδίζοντας με 71-68.

Ηταν ένα μυθικό επίτευγμα, μια ανεπανάληπτη επιτυχία, ο πιο ηρωικός τίτλος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: μια ομάδα αποδεκατισμένη, χωρίς διοίκηση, με υπηρεσιακό προπονητή και απλήρωτους παίκτες να κερδίζει μέσα σε 24 ώρες δυο ανώτερους αντιπάλους που διέθεταν υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ και ελίτ προπονητές.

Η εικόνα με τον Μάριο Μπόνι να χτυπάει το τύμπανο στο κέντρο του γηπέδου και τους οπαδούς της ομάδας να παραληρούν στην κερκίδα λίγο πριν την απονομή έχει μείνει ανεξίτηλη.

Το επιμύθιο αυτού του άθλου έλαβε χώρα στον παραδοσιακό τόπο επινικίων στην Ελλάδα: στα μπουζούκια, υπό τους ήχους του «Παλιόκαιρου», της μεγάλης επιτυχίας της εποχής από τον Πασχάλη Τερζή.

Παραπίπτοντος, πραγματικά είχε παλιόκαιρο εκείνο το ΣΚ στη Σαλονίκη.

Όπως παλιόκαιρο, με καταρρακτώδη βροχή, είχε η Θεσσαλονίκη και το βράδυ της 20ης Σεπτέμβρη του 2007.

Τότε ο ποδοσφαιρικός Αρης είχε υποδεχτεί τη Σαραγόσα που είχε ρόστερ της σταρ του παγκοσμίου επιπέδου όπως ο Μιλίτο, ο Αϊμαρ, ο Αγιάλα, ο Ματουζάλεμ ο Ντ' Αλεσάντρο και συνολικό μπάτζετ που ξεπερνούσε τα 130 ευρώ.

Ο Αρης την προηγούμενη σεζόν, στην επιστροφή του στη μεγάλη κατηγορία, είχε πραγματοποιήσει εξαιρετική σεζόν και παρά το χαμηλό μπάτζετ του κατάφερε να εξασφαλίσει εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA.

Οταν η κλήρωση του έφερε στο δρόμο του τη Σαραγόσα δεν υπήρχε άνθρωπος που να είναι στα συγκαλά του, που να μην τον θεωρεί καταδικασμένο σε αποκλεισμό. Κατά πάσα πιθανότητα με διασυρμό.

Σε εκείνο το ματς στο «Βικελίδης» κόντρα στους Ισπανούς είχε κάνει ντεμπούτο στον πάγκο του Αρη ο Ντούσαν Μπάγεβιτς: ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πως είχε παραμείνει ατσαλάκωτος μέσα στο κοστούμι του ενώ η βροχή έπεφτε… τουλούμια στο Χαριλάου.

Ο Αρης κέρδισε με 1-0 χάρη σε μια κεφαλιά του Αβραάμ Παπαδόπουλου προκαλώντας ντελίριο στους 25.000 οπαδούς του που είχαν μουσκίδι στο γήπεδο.

Η ρεβάνς στο «Ρομαρέδα» ήταν αξέχαστη.

Οι φίλοι του Αρη στην πορεία που έκανα πηγαίνοντας προς το γήπεδο φώναζαν «ποιος Αγιάλα και ποιος Μιλίτο…», οι υπεύθυνοι του νοσοκομείο που βρίσκεται λίγο πιο δίπλα από το γήπεδο της Σαραγόσα έκαναν έκλυση για λιγότερη φασαρία (φευ..) και ο Αρης πραγματοποίησε έναν άθλο: ναι μεν ηττήθηκε με 2-1 αλλά απέκλεισε τη Σαραγόσα χάρη στον -τότε- κανονισμό του εκτός έδρας γκολ.

Ενας ποδοσφαιρικός άθλος κόντρα σε μια ομάδα της Primera Division με 20πλάσιο μπάτζετ!

Ο Αρης σήμερα συμπληρώνει 111 χρόνια παρουσίας στα αθλητικά, και όχι μόνο, δρώμενα της Ελλάδας.

Αυτές οι δυο -against all odds- επιτυχίες του είναι η ζωντανή συνέχεια του πνεύματος που ήθελαν να προσδώσουν οι -ανήλικοι, ως επί το πλείστον- ιδρυτές του, στην ομάδα που οραματίστηκαν το 1914.

«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!», όπως έγραψε και ο Νίκος Καζαντζάκης.

Χρόνια πολλά Αρη!