«Ο τρόπος που λες τ' όνομά μου»: Το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα

Ο Κώστας Κρομμύδας επιστρέφει δυναμικά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με το νέο του μυθιστόρημα «Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Πρόκειται για ένα συγκινητικό ταξίδι στην καρδιά της ανθρώπινης μοναξιάς και της ανάγκης για ουσιαστική σύνδεση, ένα βιβλίο που σκύβει με τρυφερότητα πάνω στις σιωπές και τα ανείπωτα συναισθήματα εκείνων που έζησαν δίπλα σε άλλους, μα ένιωσαν αόρατοι. Με βαθιά ενσυναίσθηση, ο συγγραφέας υφαίνει την ιστορία ενός ανθρώπου που μαθαίνει πως ένας και μόνο ήχος –μια φωνή που προφέρει το όνομά του με αγάπη– μπορεί να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο.

Οπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας: «…Λένε πως στη ζωή έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος αλλά, αν το σκεφτείς καλά, αυτό είναι η μισή αλήθεια, αφού από τη μέρα που γεννιέσαι είσαι μόνος, σε διαρκή συνάρτηση με τους γύρω σου.

Γιατί, είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις. Να υπάρχεις σε μια καθημερινότητα που σε γεμίζει με κενά, απουσία, που δεν περιλαμβάνει το μοίρασμα, το νοιάξιμο.

Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος... με παρέα. Παρέα με την αδιαφορία, την απάθεια, το είμαι εδώ κι όμως απουσιάζω, το ηχηρό… «δεν σε ακούω πια». Έρχεται όμως η ώρα που η μοναξιά διαλύεται και μόνο από τον τρόπο που ο άλλος λέει το όνομά σου…

Για χρόνια, ένα μόνο συναίσθημα βασίλευε στην ψυχή μου. Μοναξιά. Όχι η μοναξιά των μοναχικών ανθρώπων, αλλά αυτών που έχουν κάποιον δίπλα τους. Όλα άλλαξαν τη μέρα που κατάλαβα πόσο εύκολο ήταν να χάσω ό,τι αγαπούσα πιο πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Θέλει γενναιότητα και δύναμη για να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Την απόφαση που θα σε ωθήσει να προχωρήσεις παρακάτω».

Ακολουθεί προδημοσίευση του βιβλίου:

Δεν είπαμε και πολλά μέχρι να φτάσουμε στο εστιατόριο, διότι συνομιλούσε συνεχώς στο τηλέφωνο. Ακούγοντάς τον, ένιωσα πόσο αγαπάει αυτό που κάνει, αλλά και την υπομονή που χρειάζεται γι’ αυτή τη δουλειά.

Σβήνοντας τη μηχανή, έκλεισε το τηλέφωνο και ξεφυσώντας είπε με απολογητικό ύφος: «Συγγνώμη, αλλά έπρεπε να απαντήσω σε αυτά τα τηλεφωνήματα… Από εδώ και πέρα θα κάνω επιλογή».

Βγήκαμε ταυτόχρονα από το αυτοκίνητο και, περιμένοντάς τον να έρθει από τη μεριά μου, είπα: «Κανένα πρόβλημα, καταλαβαίνω. Κάντε τη δουλειά σας, δεν με ενοχλεί…» Μου φαινόταν λίγο παράξενο που του μιλούσα στον πληθυντικό, καθώς ήμουν αρκετά χρόνια μεγαλύτερή του, αλλά το έκανα από την πρώτη στιγμή κυρίως από σεβασμό.

Δείχνοντάς μου έναν πεζόδρομο με παρότρυνε να τον ακολουθήσω. «Από εδώ θα πάμε. Είναι λίγα μέτρα πιο μέσα». Πριν μπούμε, το κινητό μου άρχισε να χτυπάει και το έβγαλα από την τσάντα. Μόλις είδα ότι με καλούσε η Φοίβη, το πρόσωπό μου φωτίστηκε και του έκανα νόημα να προχωρήσει χωρίς εμένα. Απάντησα με μια πρωτόγνωρη προσμονή.

«Πώς είσαι, κορίτσι μου;» είπα και ακούγοντας τη χροιά της φωνής της ηρέμησα. Δεν τη ρώτησα το παραμικρό για το πού ήταν. Αμέσως σκέφτηκα να πω στον Άγη ότι θα γυρνούσα στο σπίτι, αλλά μόλις της ανέφερα πως ήμουν έξω, μου ζήτησε να μην επιστρέψω, μιας και ο Νικόλας θα πήγαινε λίγο πιο μετά να της κάνει παρέα.

Μιλήσαμε για λίγο ακόμη και ένιωσα πως ήταν πραγματικά καλύτερα, και μάλιστα φρόντισε πολλές φορές να μου πει να μην ανησυχώ και ότι θα τα λέγαμε το απόγευμα. Απέφυγα να της αναφέρω πως είχα βγει για φαγητό με έναν από τους γιατρούς της. Γιατί δεν το είπα όμως; Το παράξενο επίσης ήταν ότι δεν με ρώτησε ούτε εκείνη με ποιον ήμουν. Όταν κλείσαμε, ένιωσα μια μικρή ανακούφιση. Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα μετά τη διάγνωση κάτι τέτοια μικρά έμοιαζαν με όαση χαράς. Είδα τον Άγη στο βάθος και πέρασα στον υπαίθριο χώρο του εστιατορίου για να πάω κοντά του.

«Να καθίσουμε σε αυτό ή θέλετε να πάμε μέσα που έχει κλιματιστικό;» είπε δείχνοντάς μου ένα τραπέζι.

«Μια χαρά είναι εδώ. Δεν κάνει τόση ζέστη», απάντησα. Στις γωνίες ήταν τοποθετημένοι μεγάλοι ανεμιστήρες που ανάδευαν ευχάριστα τον αέρα. Παντού υπήρχε πράσινο, δίνοντας μια δροσερή αίσθηση στην ατμόσφαιρα.

Ο Άγης τράβηξε την καρέκλα μου για να καθίσω και αναρωτήθηκα αν μου το είχε κάνει αυτό ποτέ κάποιος άλλος. Μετά, πήγε απέναντί μου και βολεύτηκε στη δική του καρέκλα, κοιτώντας την κοπέλα που ερχόταν με τους καταλόγους.

Ήταν η πρώτη στιγμή που αφέθηκα να παρατηρήσω περισσότερο αυτόν τον άνδρα. Ως τότε ήταν για μένα ο συμπαθητικός γιατρός που κούραρε την κόρη μου. Ρίξαμε μια ματιά στον κατάλογο και η αλήθεια ήταν πως οι μυρωδιές στον χώρο μου είχαν ανοίξει την όρεξη. Δώσαμε την παραγγελία μας και, πριν η κοπέλα φύγει, εκείνος γύρισε προς το μέρος μου.

«Θα πιω ένα ποτήρι λευκό κρασί. Θα μου κάνετε παρέα;» είπε, και κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

Κοίταξα γύρω μου τους υπόλοιπους που απολάμβαναν το μεσημεριανό τους. Από τα ηχεία ακουγόταν μια απαλή μουσική με πιάνο, ίσα για να ντύνει ηχητικά την όμορφη ατμόσφαιρα.

«Νομίζω ότι μπορούμε πλέον να μιλάμε στον ενικό», είπα μετά από λίγο.

«Συμφωνώ», αποκρίθηκε εκείνος και, κοιτώντας το κινητό μου, με ρώτησε: «Η Φοίβη κάλεσε;»

«Ναι».

«Ωραία, γιατί σε είδα χαρούμενη».

«Ναι, καμιά φορά αρκεί μια κουβέντα για να αλλάξει εντελώς η διάθεσή σου».

«Πολύ σωστό είναι αυτό. Και πρέπει να αναφέρω ότι, δεδομένων των συνθηκών, εσύ και ο σύζυγός σου έχετε αντιμετωπίσει το γεγονός με ψυχραιμία».
Για λίγα δευτερόλεπτα είχα ξεχάσει το σοβαρό πρόβλημα που είχε το παιδί μας. Σκοτείνιασα ελαφρά και αναστέναξα.

«Έλα, συγγνώμη, δεν ήθελα να σου χαλάσω τη διάθεση».

«Όχι, εντάξει είμαι… Απλώς το μυαλό μου ξεφεύγει και επανέρχομαι απότομα στην πραγματικότητα».

«Θέλω να σου πω και κάτι ακόμα», δήλωσε αλλάζοντας ύφος. «Ο καθηγητής κι εγώ θεωρούμε πως είμαστε πολύ τυχεροί που το προλάβαμε τόσο νωρίς».
«Μεγάλη τύχη, τι να σου πω…» είπα ειρωνικά, και εκείνος χαμογέλασε.

«Όχι, αλήθεια είναι. Η αιμορραγία το αποκάλυψε έγκαιρα. Θα μπορούσε να αργήσει να δώσει σημάδια και τότε θα ήταν πιο δύσκολα. Το κορίτσι σου είναι πολύ δυνατός οργανισμός και, πέρα από τα νεύρα που σας βγάζει, δεν την έχει πάρει από κάτω… Η ψυχολογία των ασθενών είναι καθοριστική στην ίαση».
Χάρηκα με αυτά που άκουσα. Η κοπέλα μάς έφερε τα κρασιά και υψώσαμε ταυτόχρονα τα ποτήρια μας.

«Στην υγεία της Φοίβης», είπε εκείνος πρώτος. «Όλα να πάνε καλά».

«Μακάρι», ευχήθηκα πίνοντας μια γερή γουλιά.

«Καλό;» με ρώτησε μόλις κατάπια.

«Μια χαρά. Αρωματικό», είπα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχα ιδιαίτερες γνώσεις γύρω από το κρασί. «Πάντως βαδίζεις στα χνάρια του καθηγητή», συνέχισα αφήνοντας στο τραπέζι το ποτήρι μου. «Παθιασμένος κι εσύ με αυτό που κάνεις».

«Ναι, ναι. Όπως λέει κι εκείνος, το να γίνεσαι μέρος ενός μικρού θαύματος κάθε μέρα, της γέννησης ενός μωρού, είναι ευλογία».
«Έχετε όμως και περιπτώσεις όπως της Φοίβης…»

«Αναμφίβολα αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι της δουλειάς, ωστόσο μου αρέσει να βλέπω τις ασθενείς μου να δυναμώνουν έπειτα από μια περιπέτεια και πολλές φορές να αλλάζουν… να γίνονται σοφότερες. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να ξέρω ότι τις βοηθάω με αυτόν τον τρόπο».

Με κοίταζε έντονα και στα μάτια του καθρεφτιζόταν το πάθος για αυτά που έλεγε. Το νεαρό της ηλικίας του συνδυαζόταν τέλεια με τον ενθουσιασμό του. Τα λόγια του είχαν κάτι παραπάνω από επαγγελματική χροιά. Ήταν χρωματισμένα με μια ειλικρίνεια που δεν είχα συνηθίσει.

«Δεν είναι πολλοί πάντως αυτοί που αγαπούν τη δουλειά τους όπως εσύ», είπα, πίνοντας άλλη μια μικρή γουλιά από το κρασί μου.

«Αλήθεια είναι αυτό. Για μένα αυτό που κάνω είναι μια μορφή αφοσίωσης». Τον κοίταξα με περιέργεια και εκείνος συμπλήρωσε: «Μαθαίνω από αυτές τις γυναίκες…»

«Από τη Φοίβη τι πρόλαβες να μάθεις;»

Αυτή τη φορά η φωνή μου έγινε πιο φιλική, μιας και στον ίδιο τόνο μου μιλούσε κι εκείνος. Δεν ήμασταν παρά μόνο λίγα λεπτά μαζί και ένιωθα πως δεν θα μας έφτανε ο χρόνος να πούμε όλα όσα σκεφτόμασταν. Η σερβιτόρα μας διέκοψε για να αφήσει το πρώτο ορεκτικό που είχε παραγγείλει ο Άγης.

«Να σας το μοιράσω;» ρώτησε.

«Όχι, σας ευχαριστώ», είπε εκείνος απλώνοντας το χέρι του. «Θα το κάνω εγώ, αν δεν σας πειράζει!»

Η κοπέλα αποχώρησε χαμογελώντας και ο Άγης σέρβιρε πρώτα στο δικό μου πιάτο μια φέτα από το καρπάτσιο σφυρίδας πασπαλισμένο με διάφορα μυρωδικά.

«Σ’ ευχαριστώ», είπα νιώθοντας τις μυρωδιές που αναδύονταν από το πιάτο.

Όσο σέρβιρε και στο δικό του, άρχισε να μιλάει: «Η Φοίβη είναι ένα υπέροχο πλάσμα. Έχουμε κουβεντιάσει αρκετά αυτές τις μέρες και ομολογώ πως με εκπλήσσει η ωριμότητα της σκέψης της».

«Αυτό το πήρε από τη μαμά της», αστειεύτηκα, και εκείνος χαμογέλασε.

«Δεν πήρε μόνο αυτό το καλό…» είπε.

Απέφυγα να δώσω μεγαλύτερη αξία στα λόγια του και έφαγα την πρώτη μπουκιά. Πίνοντας ξανά, τον παρατηρούσα με θαυμασμό να μιλάει και ταυτόχρονα με έπιασε μια μικρή αμηχανία. Έριξα μια ματιά τριγύρω νομίζοντας πως όλοι μας κοιτούσαν, αλλά κανείς δεν ασχολούνταν μαζί μας. Δεν κάναμε άλλωστε κάτι μεμπτό.

Γυρνώντας το βλέμμα του στην οθόνη του τηλεφώνου του που αναβόσβηνε, με κοίταξε και ανασηκώθηκε λέγοντας: «Αυτό πρέπει να το απαντήσω. Είναι ο καθηγητής…»

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Κώστας Κρομμύδας ξεκίνησε να γράφει το 2011 και από τότε έχουν εκδοθεί 14 βιβλία του. Το βιβλίο του Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω βραβεύτηκε το 2024 ως το καλύτερο µυθιστόρηµα της χρονιάς και το ίδιο βραβείο απέσπασαν τα μυθιστορήματά του Δούρειος Ίππος, το 2023, και Ακάκιε, το 2022. Το έργο του Ουρανόεσσα ανακηρύχθηκε το 2017 το καλύτερο µυθιστόρηµα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα-έµπνευση». Όλα τα µυθιστορήµατά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα των Βραβείων Βιβλίου των Public. Παραδίδει µαθήµατα συγγραφής (Master Class) και «δηµόσιου λόγου-public speech».

Αρθρογραφεί σε sites, εφηµερίδες και περιοδικά. Έξι βιβλία του έχουν µεταφραστεί στα αγγλικά και κυκλοφορούν µέσω της πλατφόρµας του Amazon. Είναι επίσης απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. instabio.cc/KostasKrommydas kostaskrommydas.gr [email protected]