«Σταγόνες»: Ένα βαθιά ρεαλιστικό μυθιστόρημα από το Φυστίκι ΠουΚυλάει

Το Φυστίκι ΠουΚυλάει, η αγαπημένη συγγραφέας που πολλοί γνώρισαν μέσα από τα χιουμοριστικά της post στα social media, αλλά και μέσα από τα βιβλία και τα κείμενά της, υπογράφει ένα νέο μυθιστόρημα, που συγκινεί, αυτή τη φορά από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Συνήθως νιώθουμε πως βιώνουμε απολύτως μόνοι τον πόνο. Αλλά τελικά αυτός ακριβώς ο πόνος, η απώλεια, η μοναξιά είναι αυτά που μας συνδέουν. Η ζωή κάθε ανθρώπου έχει τις συγκινήσεις, τις λύπες, αλλά και τις χαρές της. Και τα πράγματα δεν πηγαίνουν πάντα όπως τα θέλουμε. Οι ζωές μας ενώνονται και χωρίζονται, κυλούν παράλληλα και άλλοτε τέμνονται ξανά. Ακριβώς όπως οι σταγόνες σε ένα παράθυρο που το χτυπά η βροχή. Τελικά, «Δεν είσαι μόνο εσύ που παλεύεις. Και άλλοι ζουν τα ίδια. Όλοι με κάτι παλεύουμε».

Η υπόθεση του βιβλίου:

Η ζωή είναι φτιαγμένη από σταγόνες – είτε δροσερό νερό που σε ξεδιψά είτε βαθύ, σκοτεινό ποτάμι που σε πνίγει. Για τους ήρωες αυτού του βιβλίου η απώλεια γίνεται καταρρακτώδης βροχή, που τους μουσκεύει ως το κόκαλο, αφήνοντας μια υποψία ουράνιου τόξου, μια αμυδρή ελπίδα για φως.

Η Τζένη επιστρέφει στο Αγρίνιο για την κηδεία του πεθερού της, του Λουκά, συνοδεύοντας τα παιδιά της. Ο Δημήτρης, ο πρώην σύζυγός της, θρηνεί τον πατέρα του, παλεύοντας με τις αποστάσεις ―συναισθηματικές και πραγματικές― που έχουν προκαλέσει ρωγμές στην οικογένεια. Ο αδελφός του, ο Αντώνης, κουβαλά το βάρος του παρελθόντος ενώ η Βαγγελιώ, η χήρα του Λουκά, αισθάνεται να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της… μαζί με τον άντρα της.

Καθώς οι ήρωες παλεύουν με τη θλίψη, την πίκρα και την ενοχή, καλούνται να συνειδητοποιήσουν πως η ζωή δεν συνεχίζεται πάντα. Η ζωή σταματάει. ΑΥΤΗ η ζωή. Που ζούσες μέχρι τότε. Στα χνάρια όμως της απώλειας δεν είναι αδύνατον μια καινούρια ζωή να ξεκινήσει.

Τρέχουν οι ζωές μας σαν σταγόνες στο τζάμι και οι διαδρομές τους μας αναγκάζουν να παραδεχτούμε πως οι συνθήκες συχνά είναι πάνω από τις επιθυμίες μας. Ακόμα και αν θέλεις να διαγράψεις κάποιον από τη ζωή σου, όλα όσα έζησες μαζί του και όλα όσα σε δένουν είναι σχοινιά από ατσάλι.

Κάθε άνθρωπος κουβαλά τις δικές του σταγόνες. Σταγόνες μνήμης, πόνου, αγάπης, που άλλοτε δροσίζουν και άλλοτε καίνε, άλλοτε λυτρώνουν και άλλοτε βαραίνουν την ψυχή.

Ακολουθεί προδημοσίευση του βιβλίου:

Η πρώτη εικόνα που είχε η Τζένη από την πεθερά της ήταν μία τέτοια στιγμή, κοντά είκοσι χρόνια πριν. Στα επείγοντα του στρατιωτικού νοσοκομείου, όπου είχε μεταφερθεί ο Δημήτρης όταν τράκαρε με τη μηχανή του ξημερώματα Κυριακής, φεύγοντας από το σπίτι της Τζένης για να επιστρέψει στο στρατόπεδο από πενθήμερη άδεια. Η κοπέλα έφτασε με κομμένη ανάσα στο 401, την είχε ήδη πάρει τηλέφωνο ο ίδιος από την άσφαλτο ακόμα που ήταν πεσμένος, με κόσμο πάνω από το κεφάλι του, καθώς περίμενε το ασθενοφόρο.

«Μωρό μου, ήρεμα, μην τρομάξεις», της είχε πει και εκείνη προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, να ενημερώσει τον αδελφό του, αλλά τα δάχτυλά της δεν συναινούσαν να πατήσουν τα σωστά πλήκτρα στο κινητό και φώναζε και έβριζε και έκλαιγε, στο κρεβάτι της ακόμα, εκεί που την είχε βρει το τηλεφώνημα του αγοριού, μέχρι επιτέλους να καταφέρει να πληκτρολογήσει το νούμερο με χέρια που έτρεμαν και να μεταφέρει τα άσχημα μαντάτα.

Έφτασε στο νοσοκομείο σε λιγότερο από μια ώρα, πρόλαβε για λίγα δευτερόλεπτα να δει τον Δημήτρη πριν τον βάλουν χειρουργείο για κάταγμα μηριαίου, σμπαράλια το είχε κάνει το πόδι του. Τρόμαξε να τον γνωρίσει, δεν ξεχώριζε το πρόσωπό του από το λευκό σεντόνι του φορείου όπου τον είχαν τοποθετήσει, είχε χάσει πολύ αίμα και δεν είχε πλέον τις αισθήσεις του. Έμεινε εκεί, μόνη της έξω από το χειρουργείο, μέχρι που ήρθαν οι γονείς του από Αγρίνιο και ο αδελφός του από Ολλανδία, πέντε έξι ώρες αργότερα. Σχεδόν ταυτόχρονα με τη στιγμή που βγήκε ο χειρουργός να ενημερώσει πως δεν είχε εκλείψει ακόμα ο κίνδυνος για ακρωτηριασμό του ποδιού του Δημήτρη, καθώς το οστό είχε σχεδόν συνθλιβεί και ελλόχευε η πιθανότητα λοίμωξης, που ήταν και το χειρότερο πιθανό σενάριο.

Εκείνη τη στιγμή πρωτοείδε η Τζένη το απόλυτο σκοτάδι στο πρόσωπο της Ευαγγελίας. Η Ευαγγελία δάγκωσε τα χείλη της για να μη φωνάξει και κοίταξε πρώτα τον άντρα της με απελπισία και μετά γύρισε και κοίταξε το κορίτσι σαν να της έριχνε ευθύνες που ο γιος της κινδύνευε να χάσει το πόδι του. Τι δουλειά είχε να γυρίζει ξημερώματα από το σπίτι της γκόμενας, στο πατρικό του έπρεπε να είχε πάει, όχι στην Αθήνα, στο σπίτι «αυτηνής», που καταπώς υπέθετε η μάνα, ήταν ο λόγος που εκείνος είχε αποφασίσει να μείνει Αθήνα μόνιμα μετά το στρατιωτικό του, μαζί της. Κι αν προσπάθησαν να τον μεταπείσουν οι γονείς του να μείνει Αγρίνιο, να δουλέψει με τον πατέρα του, ακόμα και να του ανοίξουν συνεργείο, ήταν καλός μηχανικός και είχαν μεγάλο κύκλο στην πόλη! Δεν ήθελε το τζαμάδικο; Ό,τι ήθελε, αν έμενε Αγρίνιο! Εκείνος όμως τους το είχε ξεκόψει, θα έμενε και θα δούλευε στην Αθήνα μόλις ξεμπέρδευε με τον στρατό. Και να που τώρα, λίγες εβδομάδες πριν απολυθεί, έπαθε αυτή τη συμφορά, τραβούσε τα μαλλιά της η μάνα του με τα μαντάτα του γιατρού και η Τζένη βρέθηκε κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο σε εκείνον τον διάδρομο έξω από το χειρουργείο, αντιμέτωπη με τη φουρτούνα των ματιών της Ευαγγελίας, που αν μπορούσε, θα εξαφάνιζε από προσώπου γης την έρμη κοπελίτσα, λες και έφταιγε εκείνη που παραβίασε ένας ηλίθιος με αμάξι το ΣΤΟΠ και παραλίγο να σκοτώσει τον νεαρό στη μηχανή.

Παρόλο που ο Δημήτρης δεν έχασε το πόδι του τελικά και σε τρεις μήνες πέταξε και την πατερίτσα και σε τέσσερις καβάλησε ξανά μηχανή, η Τζένη έμελλε να ξαναγίνει αποδέκτης του ορυμαγδού που εξαπέλυσε εναντίον της η Ευαγγελία, μέχρι που οι δυο γυναίκες έμπλεξαν τα χέρια τους, ένωσαν τις παλάμες τους και αναρριχήθηκαν μαζί στην επιφάνεια της γης. Αυτό όμως θα αργούσε να συμβεί, τα πέλματα των ποδιών των δύο γυναικών είχαν πολλά πέτρινα μονοπάτια ακόμα να διασχίσουν, πολλές πληγές να υπομείνουν. Το ατύχημα του Δημήτρη ήταν μόνο η αρχή. Κακός οιωνός, αλλά τουλάχιστον ο νεαρός γλίτωσε το πόδι του, κάτι ήταν κι αυτό. Κι ας τον έσφαζε ο πόνος για όλη την υπόλοιπη ζωή του κάθε φορά που άλλαζε ο καιρός.
Το οργκανάιζερ που έπεσε από τα χέρια της Τζένης στο πάτωμα του λεωφορείου του ΚΤΕΛ, σε μια στροφή, την έβγαλε από το λαγούμι των αναμνήσεων. Πόση ώρα είχε περάσει, σε ποιο σημείο της διαδρομής είχαν φτάσει; Κοίταξε στα αριστερά της την κόρη της που είχε αποκοιμηθεί, με το πρόσωπο στο τζάμι του λεωφορείου, δεν της άρεσε αυτό της Τζένης, αν γινόταν κάτι, θα χτυπούσε στο κεφάλι, αλλά, ευτυχώς, η κλειστή στροφή που πήρε ο οδηγός έκανε την Εύη να στρίψει το κεφάλι της από την άλλη, προς τη μεριά της μάνας της. Η Τζένη μύρισε τα μαλλιά του παιδιού της, πήγε να της δώσει ένα φιλί, αλλά το μετάνιωσε, μην την ξυπνήσει, ξανάστρεψε την προσοχή της στο τετράδιο με τις σημειώσεις της.

Έπρεπε να καλέσει στο κέντρο εργοθεραπείας του Λουκά.

«Ναι, καλησπέρα σας, η μαμά του Λουκά Παπανίκα είμαι, τι κάνετε; Πήρα να ενημερώσω πως δεν θα έρθουμε αύριο για θεραπεία, κάτι προέκυψε, αν μπορούμε να το αναπληρώσουμε κάποια στιγμή; Ωραία, χίλια ευχαριστώ για την κατανόηση, ειλικρινά θα προσπαθήσω να μην επαναληφθεί, αλλά ήταν ειδική περίπτωση... Όχι, δεν είναι άρρωστο το παιδί. Πέθανε ο παππούς του, δυστυχώς, και έχουμε έρθει Αγρίνιο για την κηδεία... Ευχαριστώ, να είστε καλά. Ναι, τη Δευτέρα κανονικά... Αντίο».

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα, από την ίδια

Ακροβάτης μεταξύ μυθοπλασίας και αληθινής ζωής, όπως τη ζω εγώ, όπως την ακούω από άλλους, όπως τη βλέπω, την αγγίζω, τη μυρίζω, τη γεύομαι. Αναπνέω από τα δάχτυλα που πληκτρολογούν. Οι λέξεις μου είναι οι ανάσες μου. Και αυτό είναι που θέλω να ξέρεις κυρίως για μένα.

Γιατί «Φυστίκι», θα με ρωτήσεις. Επειδή φίλε, τίποτα άλλο δεν περιγράφει τόσο γλαφυρά την αλμυρότητα και την καμπυλότητα μου! Και γιατί «ΠουΚυλάει»; Κυρίως γιατί φαίνεται ωραίο άμα το δεις γραμμένο στα σόσαλ μίδια, ας είμαστε ειλικρινείς ΓΚΑΝΤ ΝΤΕΜ ΙΤ! Είναι catchy, σε ιντριγκάρει, να ας πούμε πόση ώρα τώρα το συζητάμε, εμ… είδες; Επίσης, επειδή Φυστίκι ΠουΚυλάει, ποτέ ΔενΧορταριάζει – κι έχω καταπατήσει αυτή τη στιγμή συντακτικό, ορθογραφία, σημεία στίξης και τα νεύρα σου!

Εν ολίγοις, είμαι συγγραφέας, όχι από τους «κανονικούς», μη τρελαθούμε τώρα. Είμαι «τύπου» συγγραφέας. Ναι, έχω γράψει 5 best seller βιβλία, έχω στήσει μερικές δεκάδες σελίδες και εκατοντάδες κείμενα μου υπάρχουν «ανώνυμα» χρόνια τώρα στα ιντερνέτια, τα περισσότερα viral κείμενα που έχει τύχει να διαβάσεις, ε.. εγω τα έχω γράψει – παρόλα αυτά, δεν με λες ιντελλεκτουέλ, δε φοράω καν φουλάρια, αυτό που το πας, συγγραφέας χωρίς φουλάρι = αγωγιάτης χωρίς μουλάρι, ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΟΗΜΑ ΔΕ ΒΓΑΖΕΙ ΑΥΤΟ, αλλά κάνει ομοιοκαταληξία, να τέτοια γράφω και γελάει ο κόσμος άμα συστήνομαι ως συγγραφέας, να πω πως έχουν άδικο; Δεν έχουν.

Όσοι με γνωρίζετε από τις σελίδες που γράφω, στο facebook, ή από τα βιβλία μου, γνωρίζετε τι ρεμάλι είμαι. Γνωρίζετε πολλά για τη ζωή μου, το σπίτι και τη δουλειά μου, τα τετράποδα και τα δίποδα παιδιά μου, το εφηβάκι μου, τον ούγκανο που παντρεύτηκα, τον πατέρα μου τον τσαχπίνη, το viral πεθερικάκι μου τον Αντωνάκη και τον γάτο μου τον χαργιόλη. Γνωρίζετε την απέχθεια μου για τις μπάμιες και την κανέλα στο κοκκινιστό, το γλυκάνισο στο τσίπουρο κ πόσο μισώ τον χαλβά Φαρσάλων. Αν δεν τα ξέρετε όλα αυτά, θα τα μάθετε. Το νου σας, θα σας εξετάσω.