Wolfgang Flur: Ο εφευρέτης της electro pop

Oταν συνομιλείς με τον Βόλφγκανγκ Φλούερ γίνεσαι μάρτυρας της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας. Πρώην μέλος των Kraftwerk, ήταν ο ντράμερ και συνθέτης του γερμανικού συγκροτήματος από το 1973 μέχρι το 1987. Οι Kraftwerk ήταν πρωτοπόροι στη χρήση της ηλεκτρονικής μουσικής και των ηχητικών τεχνολογιών και θεωρούνται μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες στην ιστορία της μουσικής. Ο Φλούερ ειδικεύτηκε στη χρήση ηλεκτρονικών τυμπάνων και άλλων μουσικών εργαλείων δημιουργώντας τον χαρακτηριστικό ήχο των Kraftwerk.

Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στο συγκρότημα βοήθησε στη δημιουργία μερικών από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ τους, όπως το «Autobahn» και το «Trans-Europe Express». Μετά την αποχώρησή του από το γκρουπ συνέχισε τη μουσική του καριέρα κυκλοφορώντας σόλο άλμπουμ και συμμετέχοντας σε διάφορα μουσικά πρότζεκτ. Το 2004 δημοσίευσε τη βιογραφία του «I Was a Robot», όπου αφηγείται την εμπειρία του με τους Kraftwerk και την ηλεκτρονική μουσική εν γένει, ενώ μόλις τον περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του «Times». Μία ακόμα αφορμή για να συζητήσουμε μαζί του από το Βερολίνο όπου βρίσκεται.

GALA: Ποιους θεωρείτε πρωτοπόρους στην ηλεκτρονική μουσική εκτός από τους Kraftwerk;
ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΦΛΟΥΕΡ: Oταν ξεκινήσαμε στη Γερμανία υπήρξαν συνάδελφοι που ήταν πρωτοπόροι και ας μην έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα με εμάς, όπως οι Tangerine Dream. Υπήρχε και ο Stockhausen που ανήκε περισσότερο στον χώρο της κλασικής μουσικής. Αυτό που έκανε, ένα μείγμα ρομαντικής και κλασικής μουσικής, μπορεί να μην ήταν ποπ, αλλά ήταν αυτό που μας επηρέασε στο ξεκίνημά μας ως Kraftwerk. Είχαμε τα σινθεσάιζερ με βάση τα οποία χτίζαμε τα φωνητικά και συνθέταμε ποπ μουσική. Ετσι βγήκε το πρώτο μας επίσημο single «Autobahn» το 1974 (σ.σ.: το οποίο σημείωσε διεθνή επιτυχία βάζοντας τους Kraftwerk στον παγκόσμιο χάρτη της mainstream ηλεκτρονικής μουσικής). Αλλά εγώ προερχόμουν από ερασιτεχνικά μουσικά σχήματα και το πιο σημαντικό ήταν ο μουσικός πειραματισμός που έκανα μαζί με τους Kraftwerk.

G.: Πώς βλέπετε τη μουσική παραγωγή ή τους DJs που κατάφεραν να γίνουν μόδα ιδίως από τα 90s και μετά;
Β.ΦΛ.: Εγώ είμαι μουσικός και δείχνω αποσπάσματα από ταινίες αντί να παρουσιάζω DJ shows στις συναυλίες μου.
Aρα οι μόνοι που θα έλεγα ότι θαυμάζω τη δουλειά τους είναι οι Röyksopp από τη Φινλανδία, o Mylo από τη Σκωτία, επίσης ο Μπόρις Μπλανκ (σ.σ.: Ελβετός μουσικός και παραγωγός, ιδρυτικό μέλος του ηλεκτρονικού ντουέτου Yello) είναι λαμπρό παράδειγμα μουσικού, με τον οποίο μάλιστα συνεργαστήκαμε σε ένα κομμάτι στο νέο σόλο άλμπουμ μου «Times» που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο. Ολοι αυτοί αναφέρουν τους Kraftwerk ως δασκάλους τους, οπότε τους έδωσα την ευκαιρία να συνεργαστούν με έναν από αυτούς!

G.: Tελικά, τι κάνει κάποιον καινοτόμο;
Β.ΦΛ.: Νομίζω, καταρχάς, ότι πρέπει να έχεις καλλιτεχνικό ταλέντο. Αυτό που ισχύει σε κάθε μορφή τέχνης -ζωγραφική, συγγραφή, μουσική, οτιδήποτε- είναι ότι πρέπει να διαθέτεις ευαισθησία. Να έχεις το βλέμμα που διακρίνει το μέλλον, έστω και φευγαλέα, να είσαι ένας οραματιστής, ικανός να αφουγκράζεσαι καθετί που σε αγγίζει. Για τους μουσικούς, έμπνευση είναι κυρίως ο κόσμος γύρω μας: τα μέρη όπου ζούμε, όπου ταξιδεύουμε. Oλα αφήνουν το αποτύπωμά τους πάνω μας. Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις ότι σε αφορούν όλα. Αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα ήμουν καλλιτέχνης. Θα γινόμουν ξυλουργός, αφού πάνω σ’ αυτό είχα εκπαιδευτεί αρχικά. Πιάνουν τα χέρια μου, κατασκεύασα όλες τις σκηνές στις συναυλίες μας. Επίσης, το πρώτο μου drum machine ήταν φτιαγμένο από τα ίδια μου τα χέρια - τότε δεν μπορούσες ακόμα να το αγοράσεις από κατάστημα. Αυτό ήταν μια πράξη οραματισμού την οποία υλοποίησα εγώ ο ίδιος. Σκεφτόμαστε, λοιπόν, και φτάνουμε σε λύσεις.

G.: Πώς γεννιέται ένα τραγούδι;
Β.ΦΛ.: Αν κάτι αγγίξει την καρδιά και το μυαλό μου, τότε αναβλύζει από μέσα μου αυθόρμητα, σχεδόν αβίαστα. Ετσι δουλεύω συνήθως: ξεκινώντας από έναν μικρό ήχο, μια ατμόσφαιρα, ίσως ένα μουσικό ίχνος που μου έχει εμπιστευτεί κάποιος καλλιτέχνης. Ξαφνικά γεννιέται μια ιδέα, μια μελωδία ή ένα ολόκληρο θέμα. Αρκεί μια μικρή στιγμή, μια σπίθα, που μπορεί να μου δώσει την έμπνευση για ένα κομμάτι. Αυτό είναι, πώς να το πω, κάτι θεόσταλτο. Δεν μπορώ να το ελέγξω, είναι έμφυτο. Αυτό είναι το χάρισμά μου. Κι αυτό ακριβώς χρειάζεσαι αν θέλεις να γίνεις καλλιτέχνης ή μουσικός.

G.: Πώς νιώσατε όταν είδατε το όνομά σας χαραγμένο στο Rock & Roll Hall of Fame στο μακρινό Κλίβελαντ των ΗΠΑ;
Β.ΦΛ.: Φυσικά ένιωσα υπερήφανος. Γιατί όχι; Εννοώ, είχαμε κάνει κάτι επαναστατικό για όλον τον κόσμο με αυτή τη νέα μουσική, την οποία εφεύραμε και δημιουργήσαμε και διαδώσαμε παντού όπου παίζαμε ζωντανά πάνω στις σκηνές. Και μετά, ο κόσμος έπρεπε να σκεφτεί κάτι καινούριο, επηρεασμένος από τη μουσική μας. Ανοίγαμε δρόμους. Οπότε νομίζω πως, ναι, το αξίζαμε.

G.: Ποιο είναι το νόημα του χρόνου για εσάς;
Β.ΦΛ.: Η μουσική παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Ο τίτλος του τελευταίου μου άλμπουμ είναι «Times». Δηλαδή χρόνος στον πληθυντικό, που σημαίνει επίσης καιροί, εποχές. Αυτό το άλμπουμ είναι συνέχεια του «Magazine», που είχε δομηθεί όπως το περιοδικό «People»: κάθε μουσική σελίδα έχει και ένα διαφορετικό θέμα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο art broker μου με παρότρυνε να το ονομάσω έτσι. Είναι σαν ένα ηχητικό περιοδικό που ξεφυλλίζεις τις σελίδες του και ακούς το ένα κομμάτι μετά το άλλο, καθένα με διαφορετικό θέμα. Και το «Times» εκείνος το σκέφτηκε, και ήταν καλή ιδέα, γιατί είναι σαν εφημερίδα: υπάρχουν οι «London Times», οι «New York Times» και πολλές άλλες μεγάλες πόλεις στον κόσμο έχουν τους δικούς τους «Times». Το νέο μου άλμπουμ, λοιπόν, είναι η δική μας πρόταση των «Times», με διαφορετικά θέματα από όλα τα είδη: λογοτεχνία, τεχνολογία... Kαι τι άλλο έχουμε; Εχουμε και το σεξ. Το είχαμε ξεχάσει την προηγούμενη φορά στο «Μagazine». Είναι το πιο σημαντικό θέμα για όλο τον κόσμο. Χωρίς το σεξ δεν θα υπήρχαμε.