Ελευθερία Παλλά: Το θέατρο είναι ένας κόσμος απλόχερος

Η Ελευθερία Πάλλα αγαπάει τις συμπτώσεις. Μεγαλωμένη στις συνοικίες του Πειραιά, έχει περάσει εκατοντάδες φορές έξω από το υπέροχο νεοκλασικό κτίριο που στεγάζει το Δημοτικό Θέατρο. Φέτος βρέθηκε και μέσα, στην κεντρική σκηνή του, να παίζει στο θρυλικό «Οσα παίρνει ο άνεμος». Αυτό είναι από τα πρώτα πράγματα που μου λέει όταν τη συναντώ για τη φωτογράφηση στην εντυπωσιακή είσοδο με τις κορινθιακές κολόνες.

Ομορφη και εύθραυστη, με κινησιολογικές αρετές -έχει σπουδάσει στο Musical Theatre του Bird College στο Λονδίνο-, έντονη δημιουργική παρόρμηση και έμφυτη ευγένεια, μοιάζει ιδανική για να ενσαρκώνει τις ηρωίδες των κλασικών συγγραφέων. Η ίδια απολαμβάνει σαν παιχνίδι το να εντοπίζει τις ομοιότητες και τις διαφορές του χτες με το σήμερα και να εξερευνά ενδελεχώς το τι σημαίνει να ζεις σε μια άλλη εποχή.

Επί σκηνής, στην ερωτική ιστορία της Μάργκαρετ Μίτσελ με φόντο τον αμερικανικό εμφύλιο, υποδύεται τη Σουέλεν Ο’Χάρα, τη μικρή αδελφή της Σκάρλετ. «Αυτή η επιστροφή σε ιστορίες του παρελθόντος νομίζω ότι συνδέεται βαθιά με αυτό που φαίνεται να αναζητά ο κόσμος σήμερα, το μαγικό σημείο όπου συναντιούνται η νοσταλγία και η ανακάλυψη», αναφέρει.

Ποια είναι, όμως, η ανάγκη να ανασκαλεύουμε αυτό που ανήκει στο παρελθόν; «Εχει ιδιαίτερη σημασία να ανεβαίνουν θεατρικά έργα τόσων ετών. Πέρα από το γεγονός ότι αποτελούν πολιτισμική κληρονομιά, πολλά από αυτά διαπραγματεύονται ζητήματα που είναι επίκαιρα ακόμα και σήμερα, σημαντικά ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα. Το΄“Οσα παίρνει ο άνεμος” διαπραγματεύεται τις κοινωνικές και έμφυλες ανισότητες της εποχής αλλά και τον έρωτα. Αποτελεί ένα διαχρονικά κλασικό έργο, όμως παρουσιάζεται μέσα από μια φρέσκια σκηνοθετικά οπτική».

Είναι ενδιαφέρον το ότι το βιβλίο γράφτηκε από γυναίκα με πρωταγωνίστρια γυναίκα και στη θεατρική μεταφορά του τη σκηνοθεσία υπογράφει επίσης γυναίκα. «Η Ιόλη Ανδρεάδη κατανοεί πλήρως την ψυχοσύνθεση και τα συναισθήματα των γυναικών του έργου και με τις σκηνοθετικές της οδηγίες μπορούμε να αναδείξουμε την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και τα έμφυλα ζητήματα της εποχής», επισημαίνει η Ελευθερία, που ωστόσο διευκρινίζει ότι τους συνεργάτες της δεν τους κρίνει από το φύλο τους, αλλά από τις ικανότητές τους. «Οσο συνεχίζουμε να συζητάμε για την οποιαδήποτε θέση αναλαμβάνεται από μια γυναίκα, ακόμη και αν το κάνουμε με θετικό πρόσημο, διαιωνίζουμε μια κατάσταση χωρίς να υπάρχει λόγος. Ούτε στην τέχνη ούτε πουθενά. Κάθε κλάδος, κάθε κοινωνική θέση, τα μόνα που χρειάζεται για να λειτουργήσει είναι σεβασμός, γνώση και όραμα. Σίγουρα, όχι φύλα».



Τα κοινά της θεατρικής Σουέλεν με την τηλεοπτική Σοφία που υποδύεται στη σειρά του ALPHA «Αγιος Ερωτας» είναι πάρα πολλά. Και οι δύο ηρωίδες είναι πεισματάρες και φιλόδοξες νεαρές κοπέλες, ανήκουν στην υψηλή κοινωνική τάξη και νιώθουν αντιπαλότητα και ζήλια για τις αδελφές τους - αμφότερες εκφράζουν μια σύνθετη θηλυκότητα. Υπάρχουν όμως και διαφορές.

Στην περίπτωση της Σουέλεν, η ζήλια και το μίσος για την αδελφή της είναι δικαιολογημένα συναισθήματα, καθώς η Σκάρλετ εξαπάτησε τον αρραβωνιαστικό της για να τον παντρευτεί και να του πάρει την περιουσία. Από την άλλη, η ζήλια και η κακία που κρύβει η Σοφία για την αδελφή της και τους γύρω της είναι συνέπειες της ψυχικά διαταραγμένης προσωπικότητάς της. «Και σε αυτή την περίπτωση η ιστορία στην ελληνική κωμόπολη του 1958 καθρεφτίζει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κατάστασης», σχολιάζει.

Μιλώντας για τον «Αγιο Ερωτα» αναρωτιέμαι τι πιστεύει η ίδια για τον έρωτα στις μέρες μας. «Σαν να υπάρχει η καθολική εντύπωση πως ο έρωτας στις μέρες μας είναι ανύπαρκτος ή δυσεύρετος ή μεταλλαγμένος σε κάτι σαθρό.

Από προσωπική άποψη γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχει και είναι ένα συναίσθημα που ο καθένας μας μπορεί να βιώσει, αρκεί όταν έρθει να μην το φοβηθεί. Ο έρωτας υπάρχει πιο ζωντανός από ποτέ, απλώς για την ώρα τον κερδίζει ο φόβος».

Τη ρωτάω για τους ρόλους που ονειρεύεται και εκείνη μου απαντάει αφοπλιστικά: «Υπάρχουν σπουδαία κλασικά -και μη- έργα και ρόλοι που θα ήταν τεράστια πρόκληση και χαρά να αναμετρηθώ μαζί τους. Ομως το πιο σημαντικό και συναρπαστικό είναι το πώς να καταφέρεις να δημιουργήσεις έναν αληθινό και πλήρη χαρακτήρα και να τον συστήσεις στους θεατές. Δουλειά μας είναι να αφηγούμαστε ιστορίες με όμορφο τρόπο. Ονειρεύομαι ζωντανούς ανθρώπους πάνω στη σκηνή.

Ταξιδεύω μέσα από τη ζωή ενός άλλου. Ζω στιγμές που αδύνατον να τις ζήσω στη δική μου ζωή. Επιπλέον τις μοιράζομαι με τους θεατές. Εμείς οι ηθοποιοί αφιερώνομαστε σε κάτι τόσο υπέροχο για να το δείξουμε εκεί έξω. Το θέατρο είναι ένας κόσμος που, αν αντιληφθείς ότι μπορείς μονάχα να πάρεις από αυτόν, είναι τόσο απλόχερος που μπορεί να σε γεμίσει πράγματα ανεκτίμητα».

Ορόσημο στη ζωή της ήταν η απόφαση να ζήσει στο Λονδίνο και να σπουδάσει μιούζικαλ. «Δεν γνώριζα αν θα τα καταφέρω, ενώ παράλληλα έπρεπε και να εργαστώ ώστε να καλύπτω τα έξοδά μου. Πολύ μεγάλη απόφαση όμως ήταν και η επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ορόσημο θεωρώ ότι αποτελεί και ο πρώτος μου τηλεοπτικός ρόλος στη σειρά “Ασε μας, ρε μαμά”, αφού από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην τηλεόραση, καθώς και στη θεατρική παράσταση “Οι Αθλιοι”. Στα 27 μου, το να κοιτάζω πίσω και να βλέπω μόνο εκπληρωμένες επιθυμίες με κάνει να ελπίζω ότι στο μέλλον θα υπάρξουν και άλλα σημαντικά γεγονότα, επαγγελματικά και προσωπικά».

Αναρωτιέμαι αν νιώθει ότι ανήκει σε μια γενιά που μπορεί να χαράσσει πλέον μια πορεία δική της, να περπατάει σε ένα άλλο μονοπάτι μακριά από τα λάθη και τις κακές συμπεριφορές του παρελθόντος. «Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε μέσα στην οικονομική κρίση και τα μνημόνια, έκανε τα πρώτα της βήματα τον καιρό της πανδημίας και τώρα προσπαθεί να ανελιχθεί επαγγελματικά και προσωπικά σε μια εποχή μεγάλης ανασφάλειας και αστάθειας.


Κάθε γενιά έχει τις δικές της δυσκολίες. Αυτό που απασχόλησε εμένα ήταν πώς οι δυσκολίες που βιώνει η γενιά μου αλλοιώνουν κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν την τέχνη και γενικότερα τα όνειρα, τα συναισθήματα, τον τρόπο που διάγεις βίο. Με κάνουν περήφανη στη γενιά μου εκείνοι που κατάφεραν, παρόλες τις συνθήκες, να δημιουργήσουν με ειλικρίνεια, αγάπη, πίστη και θάρρος μια καλύτερη βάση για τους επόμενους. Γίνεται προσπάθεια να ξεφύγουμε από κατεστημένες σκέψεις και συμπεριφορές. Θα έρθει η ισορροπία».

Η Ελευθερία θεωρεί τη φιλία σημαντική και αισθάνεται πολύ τυχερή για τους σταθερούς στον χρόνο δεσμούς της με ανθρώπους που τη γνώριζαν προτού ακόμη η ίδια μάθει τον εαυτό της. «Οι φιλίες αυτές μεγαλώνοντας μετατρέπονται σε οικογένεια. Η πιο στενή μου φιλία κρατά γύρω στα 20 χρόνια, με έχει διδάξει πολλά. Εμπιστεύομαι τους φίλους μου, μοιράζομαι μαζί τους τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου. Εχω μάθει να ακούω, να κατανοώ, να βάζω τον εγωισμό μου πίσω.

Αυτός ο στενός κύκλος ανθρώπων που έχω κοντά μου έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου σε αυτό που είμαι σήμερα και τους είμαι ευγνώμων. Είναι σημαντικό να επιλέγουμε ανθρώπους που βγάζουν τον καλύτερό μας εαυτό», μου λέει. Εξίσου δεμένη αισθάνεται και με την αδελφή της, τη σκηνοθέτιδα Ελενα Πάλλα. «Μια μελλοντική συνεργασία με την αδελφή μου δεν θα ήταν και απίθανη, καθώς ταιριάζουμε καλλιτεχνικά και δημιουργούμε με το ίδιο μεράκι», σχολιάζει.

Θαυμάζω το πώς δίνεται στη δουλειά ολοκληρωτικά ερμηνεύοντας χαρακτήρες ευάλωτων νεαρών γυναικών. Από τον ενθουσιώδη τρόπο που μιλάει καταλαβαίνω πόσο αγαπά αυτό που κάνει. «Οι θεατές μας δεν ενδιαφέρονται να έρθουν να γνωρίσουν εμένα ως Ελευθερία. Ερχονται για να δουν τον ρόλο που έχω χτίσει. Αυτός ο ρόλος κρίνεται, εκτίθεται, απευθύνεται και επικοινωνεί. Στη διαδικασία της δημιουργίας αφοσιώνομαι ώστε να καταφέρω, με τις οδηγίες του σκηνοθέτη, να δημιουργήσω έναν ενδιαφέροντα ρόλο».

Είναι η καθημερινότητά της όπως θα ήθελε να είναι; «Προσπαθώ να έχει κάθε μέρα αξία και να της τη δίνω. Να είναι όμορφη κι όταν δεν είναι. Να νιώθω ότι ζω εγώ τη μέρα μου και δεν με ζει εκείνη. Οτι την κερδίζω. Αυτό ήθελα, αυτό θέλω και αυτό προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου, και μέχρι στιγμής πιστεύω πως τα καταφέρνω αρκετά καλά», μου λέει επιβεβαιώνοντας το πόσο είναι στο κέντρο της, εμπνέοντας εμπιστοσύνη για την ικανότητά της να βρίσκει το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις πόρτες της καρδιάς και του υποσυνειδήτου για να παραδώσει άρτιες ηρωίδες στο κοινό της