Άντζελα Γκερέκου: Γεύσεις και μνήμες από την Κέρκυρα

Οι Γκερέκοι, οι πρόγονοί της, πρωτοπήγαν αιώνες πριν στην Κέρκυρα ως ψαράδες. «Κατέβηκαν από την Ιταλία, ανέβηκαν στην Ηπειρο, στο Σούλι, και κατοίκησαν στη λιμνοθάλασσα της Κέρκυρας που αργότερα ονομάστηκε Γκερέκου. Το μέρος αυτό το βάφτισαν νησί του Γκερέκου», μου εξηγεί η Αντζελα Γκερέκου, η οποία μεγάλωσε στην Κέρκυρα, το νησί που σημάδεψε τα ωραιότερα χρόνια της ζωής της. Η ίδια έμεινε εκεί μέχρι να πάει στην Ιταλία για σπουδές και επέστρεψε μαζί με τον σύζυγό της Τόλη Βοσκόπουλο και την κόρη τους Μαρία, απολαμβάνοντας για καιρό το γραφικό Πάσχα και τις ανέμελες καλοκαιρινές διακοπές τους.

Τα όμορφα αυτά βιώματα στάθηκαν η αφορμή για τη συγγραφή ενός ιδιαίτερου coffee table book. «Κάποια στιγμή θέλησα να κάνω ένα ταξίδι στις γνώριμες γεύσεις της ζωής μου. Ετσι ξεκίνησε η ιδέα για το βιβλίο. Με μια επιθυμία να επιστρέψω στις ρίζες μου και μια ανάγκη να περιπλανηθώ στις γεύσεις των αναμνήσεών μου», εξηγεί η συγγραφέας. «Παρόλο που όλες οι αισθήσεις συνδέονται με αναμνήσεις, τα αγγίγματα, οι ήχοι και οι εικόνες ξεθωριάζουν στον χρόνο, ενώ οι μυρωδιές παραμένουν ανεξίτηλες στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Γεύση από λουκουμάδες με κανέλα και μέλι, και αμέσως μεταφέρομαι στα παιδικά μου χρόνια και στα καντούνια της παλιάς πόλης του Αγίου Σπυρίδωνα. Παστιτσάδα με κόκορα αλανιάρη ή σοφρίτο με μυρωδιά σκόρδου και μπόλικο μαϊντανό και δεκάδες εικόνες από οικογενειακά τραπέζια εμφανίζονται μπροστά μου σαν τα διαδοχικά καρέ μιας ταινίας. Κοτόπουλο λεμονάτο, και είμαι στην κουζίνα της γιαγιάς στο Κοντόκαλι, την παρακολουθώ να μαγειρεύει, ενώ έξω τα γιασεμιά είναι ανθισμένα. Ολα αυτά με ενδυνάμωναν και έγιναν η πυξίδα μου. Κάθε φορά που έχανα τον δρόμο, επέστρεφα νοερά στις γεύσεις των αναμνήσεών μου για να βρω τις συντεταγμένες μου, αφού μέσα από τις γεύσεις της μαμάς και της γιαγιάς έμαθα τελικά να γεύομαι την ίδια τη ζωή. Η μια μνήμη μπλέκεται με την άλλη και μαζί φτιάχνουν αυτό το βιβλίο που περισσότερο μοιάζει με άλμπουμ οικογενειακό και χειροπιαστό, όπως εκείνα που είχαμε μικροί και κάτω από τη ζελατίνα τους φυλάγαμε τις πιο πολύτιμες στιγμές μας».

Στις 175 σελίδες του αυτοβιογραφικού coffee table book «Γεύσεις & Μνήμες - Από τριάντα κερκυραϊκές συνταγές της μαμάς» η πρόεδρος του ΕΟΤ και δημοφιλής ηθοποιός μάς ξεναγεί στον αγαπημένο της τόπο μέσα από υπέροχες φωτογραφίες και μας δίνει μια γεύση από την προσωπική της ζωή. Ενα από τα πρώτα κεφάλαια αφορά τη ζωή της με τον αξέχαστο ερμηνευτή και σύζυγό της Τόλη Βοσκόπουλο: «Ο Τόλης δεν αγαπούσε απλά την Κέρκυρα, ίσως και να την θεωρούσε κατά βάθος τη δεύτερη πατρίδα του. Τον ήξερες, τη λάτρευε την Κέρκυρα, κοιτούσε πότε θα ολοκληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας για να γυρίσουμε στο νησί. Ενα καλοκαίρι ήμαστε μαζί στην αυλή του σπιτιού στο Κοντόκαλι. Εγώ έγραφα στίχους κι εκείνος γρατζουνούσε την κιθάρα του για να βρει τη μελωδία. Ηταν ο δεύτερος χρόνος της γνωριμίας μας και ήταν ήδη ερωτευμένος με την Κέρκυρα. Είχε διαβάσει κάποιους στίχους μου, είχε ενθουσιαστεί και μου πρότεινε να δημιουργήσουμε κάποια κομμάτια μαζί. Αρχίζουμε να δουλεύουμε ασταμάτητα για ώρες. Η μόνη διακοπή ήταν για να γευτούμε κερκυραϊκές συνταγές όπως το Μπιάνκο, που μέχρι και τώρα είναι το αγαπημένο φαγητό της κόρης μας Μαρίας», θυμάται.

«Να σου αποκαλύψω και κάτι χαριτωμένο που αφορά τον Τόλη;» με ρωτά. «Η οικογένειά μου λάτρευε τη μουσική, γι’ αυτό και ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που αγόρασε πικάπ στο χωριό. Ημουν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου όταν πρωτάκουσα τον Τόλη. Οπως αναφέρω και στο βιβλίο, η φωνή του άγγιξε την ψυχή μου, γι’ αυτό και την ερωτεύτηκα. Πού να φανταζόμουν ότι πολλά χρόνια μετά θα ερωτευόμουν και τον ίδιο τόσο πολύ και ότι θα κάναμε μαζί μια υπέροχη οικογένεια! Ο Τόλης αγαπούσε την Κέρκυρα και προτιμούσε να περνάει περισσότερο χρόνο στο νησί. Και η αλήθεια είναι ότι το έκανε. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που δεν είχε έντονες επαγγελματικές υποχρεώσεις».

Η κουβέντα μας επιστρέφει στην αγαπημένη της κόρη Μαρία: «Κάθε φορά που η κόρη μου πηγαίνει στην Κέρκυρα, η μαμά μου της ετοιμάζει την αγαπημένη της μακαρονάδα. Μακαρόνια μπρου-μπρου. Η Μαρία τρελαίνεται γι’ αυτό το πιάτο. Μου αρέσει που βλέπω τη μητέρα μου να μαθαίνει στη Μαρία τις συνταγές. Η μεταφορά γνώσης και γεύσης είναι μεταφορά της παράδοσης. Οταν είμαστε στην Αθήνα, ζητώ στη Μαρία να μου μαγειρέψει. Είναι αυτή η αίσθηση του “φαγητού της μαμάς” που χωρίς αμφιβολία αναδύει μια αλλιώτικη θαλπωρή».