Κατερίνα Βρανά: Έπαθα αυτό που έπαθα, γύρισα στο επάγγελμά μου και η κοινωνία μου βάζει εμπόδια

Την οργή και την αγανάκτησή της εξέφρασε η Κατερίνα Βρανά για τη συστηματική αδιαφορία της κοινωνίας απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία, καταγγέλλοντας την έλλειψη προσβασιμότητας στους δημόσιους και καλλιτεχνικούς χώρους της χώρας. Καλεσμένη στην εκπομπή «Μέλλον Ένα», η δημοφιλής stand-up comedian δεν μάσησε τα λόγια της και με αφοπλιστική σαφήνεια αναφέρθηκε στην καθημερινή ταλαιπωρία που βιώνει, τονίζοντας την υποκριτική στάση τόσο του κράτους, όσο και της κοινωνίας απέναντι στα άτομα με αναπηρία.

«Ο μισαναπηρισμός είναι αδιαφορία και άγνοια. Το να μπεις σε έναν χώρο και να σου λένε "είναι τελείως προσβάσιμος, κα Βρανά, έχουμε μόνο τρία σκαλάκια", το έχω ακούσει τόσες φορές», δήλωσε αρχικά, περιγράφοντας την καθημερινότητα ενός ανθρώπου με κινητική αναπηρία, που καλείται διαρκώς να υπενθυμίζει τα αυτονόητα.

Δείτε το βίντεο
Η ίδια σημείωσε ότι, παρά τις σημαντικές βλάβες που υπέστη, κατάφερε να επιστρέψει στην επαγγελματική της δραστηριότητα. Όμως, η πορεία αυτή κάθε άλλο παρά υποστηρίχθηκε από το κράτος. «Έπαθα αυτό που έπαθα, έχω τις βλάβες που έχω, αλλά επέστρεψα στη δουλειά που είχα πριν, το οποίο είναι σπάνιο. Το κράτος, η κοινωνία, ο κόσμος γύρω μας, μου βάζουν μόνο εμπόδια. Εγώ είμαι έτοιμη, ετοιμοπόλεμη, όπως άπειροι και άπειρες, να γυρίσουμε και να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας με κέφι και χαρά, να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Και αντιμετωπίζουμε μόνο σαχλά, χαζά, τελείως διαχειρίσιμα εμπόδια, τα οποία κανείς δεν ασχολείται να τα φτιάξει», κατήγγειλε η Κατερίνα Βρανά.

Στη συνέχεια, εξέφρασε την αγανάκτησή της μιλώντας για το πόσο παράλογο είναι να αποκλείεται τόσος κόσμος από τη ζωή και την παραγωγή, για λόγους που θα μπορούσαν εύκολα να λυθούν. «Είμαι μέχρι εδώ, δηλαδή! Άι σιχτίρ! Σοβαρά μιλάω, μην το κάνετε ανθρωπιστικά, χεστ***. Κάντε το από καπιταλιστική άποψη. Θα κινήσω χρήμα, θα κάνω παραστάσεις, θα προσφέρω στην οικονομία. Αποκλείεις το 15% του πληθυσμού, μωρέ μπαγλαμά», είπε με οργή, δίνοντας έμφαση στο γεγονός πως ακόμη κι αν το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα έπρεπε τουλάχιστον να ενδιαφερθεί για την οικονομική απώλεια.